Erat enim res aperta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Proclivi currit oratio. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quis istud, quaeso, nesciebat?

Bork: Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Bork: Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Negare non possum.: Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.
Bork: Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Sed haec nihil sane ad rem; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur.
Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Quae enim constituta sunt prima naturae, ad ea si voluptas
accesserit, unum aliquod accesserit commodum corporis neque
eam constitutionem summi boni, quae est proposta, mutaverit.

Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset
repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in
potestate sapientis.

Duo Reges: constructio interrete. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Facillimum id quidem est, inquam. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.
Tollenda est atque extrahenda radicitus.
Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Illa tamen simplicia, vestra versuta.
Cur id non ita fit?
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem.